Η Ζωή;

Η Ζωή;
Μια εξωφρενικά παιδιαρώδης
συνήθεια της ύλης.

Βραδινό

Πρωί
Ξερνάω τα βραδινά πάνω
απο τη λεκάνη
με τα ματια κατακκόκινα
Κι αυτός ο μαλάκας ο μπάρμαν
δεν με σταμάτησε
Αφού δεν το τράβαγα
Αλλά αυτός την τσέπη μου
έβαλε για στόχο
Όλοι τις τσέπες των άλλων
έχουνε για στόχο πια
Και εγώ με άδεια τη τσέπη
να ξερνάω πάνω απο τη λεκάνη
και να σκέφτομαι τη γκόμενα
που ψες μου είπε πως ψάχνει
για άνδρα αλλά δεν βρίσκει
Και τι να σου κάνω κούκλα μου
εγω που δεν βρίσκεις
Ξερνάω
Ξερνάω
Κι εκείνος ο μπάτσος στη γωνιά
σου στήνει καρτέρι
έτοιμος να σε κατασπαράξει
Έλεγχος για αλκοόλ σου λέει
και σε κατεβάζει απο το αυτοκίνητο
Φύσα μαλάκα!Φύσα
Πάνω απο το όριο
ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ
Σε καθίζουν σε μια καρέκλα
και σε γυροφέρνουν
"Δε μα αρέσει η φάτσα σου"
και σου αστράφτει μια στα αυτιά
Η σφαλιάρα σε ξυπνάει
σε αναζωογονεί μέσα στη τύφλα σου
ΣΤΟ ΚΕΛΙ για απόψε
Πάλι σε ξεφτίλισαν
Ξυπνάς με την ανάσα σου
πυρωμένη απο το ποτό
και το μυαλό σου να
γυρίζει συνέχεια
ΣΚΑΤΑ που στα σκατά
είναι ο τοίχος
Σε στέλουν σπίτι με περιπολικό
Ξημέρωσε λένε
Κάνεις χώρο για τους άλλους
που θα έρθουν μετά
"Να μας ξανάρθεις"
"Για χαρά"
Ξερνάω τα βραδινά πάνω
απο τη λεκάνη

Νύχτωσε
Ένα ουίσκι με πάγο
σε χαμηλό ποτήρι

Τώρα...;

Μια μέρα στο δικαστήριο

Συνήθως δεν επισκέπτομαι τη δημόσια υπήρεσια. Υποβάλλω τον εαυτό μου στο μαρτύριο μόνο στις περιπτώσεις όπου δεν υπάρχει οποιαδήποτε εναλλακτική λύση. Έτσι λοιπόν τη περασμένη βδομάδα χρειάστηκε να πάω στο χώρο των δικαστηρίων για να κάνω μια ένορκο δήλωση όπου θα δήλωνα ότι δεν έχω ακίνητη ιδιοκτησία εγγεγραμμένη στο όνομά μου. Φτάνω λοιπόν στα δικαστήρια, όπου για ένα τέταρτο περίπου έψαχνα να βρώ το γραφείο όπου κάνεις την ένορκο δήλωση. Τελικά μια μικροσκοπική ταπέλλα σε προσανατολίζει και το βρίσκεις. Για όσους πρόκειται να πάνε στα δικαστήρια για οποιαδήποτε δουλειά και δεν είναι εξοικειωμένοι με το χώρο προτείνω τη χρήση GPS με τους τελευταίους χάρτες της Κύπρου.

Με το που μπαίνω στο γραφείο τρείς υπαλλήλοι κατέχουν το χώρο. Η χρήση της λέξης κατέχω έχει τη σημασία της. Πίσω απο ένα πάγκο που πρέπει να ανάγεται απο την εποχή της αποικιοκρατίας δυο τύπισσες απασχολούνται διαβάζοντας όπως μου φάνηκε κάποιο περιοδικό ή κάτι παραπλήσιο.Η καλημέρα μου αγνοήθηκε με επιδεικτικό τρόπο και η οργή μου που θα εξελλισόταν μάλλον σε πράξη βίας ανακόπηκε απο ένα τύπο που καθόταν πίσω απο ένα ξύλινο γραφείο πίσω απο την υποδοχή αν μπορείς να την πείς έτσι, ο οποίος λίγο πολύ μου ζήτησε τα ρέστα γιατί βρισκόμουν εκεί. Βγάζω λοιπόν το χαρτί απο τη τζέπη και του το δείχνω και αυτός με ενα αλαζονικό τρόπο μου κάνει παρατήρηση για την απουσία χαρτοσήμων στο χαρτί και εγω εξοργισμένος να του εξηγώ ότι πρώτη φορα κάνω ένορκο δήλωση και αυτός μου απαντά με το αποστομοτικό, "γιατί ενε ρώτησες πριν να έρτεις δαμέ".
Αποκαμωμένος απο τη συζήτηση και βλέποντας ακόμα τις ηλίθιες να διαβάζουν το περιοδικό ή κάτι, του ζητώ να μου δώσει χαρτόσημα και να υπογράψει το χαρτί να τελειώνουμε. "Έτζιαι έχουμε χαρτόσημα δαμέ", μου λέει. "Πρέπει να πάεις δίπλα". Που δίπλα του λέω. "Δαμέ δίπλα", μου λέει. Βγαίνω λοιπόν εξοργισμένος απο το γραφείο και αρχίζω το ψάξιμο για τα χαρτόσημα. Τελικά ρωτάω κάποιο που περιφερόταν άσκοπα στο χώρο και μου δείχνει το δρόμο. Μπαίνω λοιπόν μέσα και μια τύπισσα πίσω απο ένα πάγκο ξύνοντας τα αρχίδια που δεν έχει είναι η υπέυθυνη τον χαρτοσήμων. Δεν προσπάθησα να πω καλημέρα αυτή τη φορά μπας και μου βγεί σε κακό, τη έδωσα το χαρτί, μου κόλλησε τα χαρτόσημα, πλήρωσα και έφυγα. Ούτε λέξη. Τελος πάντων. Επέστρεψα στο προηγούμενο γραφείο με τις ηλίθιες ακόμα να διαβάζουν το περιοδικό ή κάτι, δίνω το χαρτί στο τύπο ο οποίος μου ζητά να βάλω το χέρι μου στο ευαγγέλιο που είχε πάνω στο γραφείο, δίπλα απο ένα κοράνι και μου ζητάει να ορκιστώ. Αρνούμενος να βάλω το χέρι μου στο ευαγγέλιο δηλώνοντάς του την αθεΐα μου, κατάφερα να δημιουργήσω ενα ρήγμα στη μέχρι εκείνη τη στιγμή συμπεριφορά του και να καταφέρω να αποσπάσω τη προσοχή των δυο τύπισσων απο το διάβασμα του περιοδικού ή κάτι. "Τι εννοείς άθεος;" μου λέει με μια έκφραση σαν να έβλεπε΄μπροστά του ένα κάτοικο του Άρη. Αυτό που εννοεί η πρόταση του λέω.
Τελώντας υπο σύγχυση ο τύπος, υπογράφει το χαρτί και το δίνει σε μια απο τις δυο τύπισσες να το σφραγίσει και μου το δίνουν. Φεύγοντας ένα χαμόγελο σχηματίστηκε στα χείλη μου.
Αυτή λοιπόν ήταν η πρώτη μου επαφή με το χώρο των δικαστηρίων και μακάρι να είναι η τελευταία. Πέρα απο το τραγελαφικό της υπόθεσης,το πιο τραγικό είναι ότι τέσσερα άτομα πληρώνονται κάθε μήνα για να κάνουν τη δουλειά που θα μπορούσε να κάνει ένας άνθρωπος σε ένα πιο ανθρώπινο χώρο και με πιο ανθρώπινη συμπεριφορά.
Μην ξεχάσετε το GPS...

Αφήστε με...

Αφού δεν μπόρεσα να ορίσω τη γέννησή μου,
αφήστε με τότε να ορίσω το θάνατό μου.

Εθνικοί ΛΑικοί Μαλάκες

Τελικά η ηλιθιότητα σε αυτό το τόπο παραμένει. Ηλίθιους είχαμε και το 63, ηλίθιους είχαμε και το 74, ηλίθιους έχουμε και σήμερα. Ηλίθιους που το παίζουν πατριώτες, καθοδηγούμενοι απο φασίστες που κρύβονται πίσω απο νέους με διαλυμένα τα μυαλά απο τη προπαγάνδα. Αυτά τα φασιστοειδή λοιπόν ξαμολούν στους δρόμους τους ηλίθιους που διασχίζουν τους δρόμους εκτελώντας στρατιωτικά παραγγέλματα εφοδιασμένοι με ρόπαλα και λοστούς που μόλις δούν άνθρωπο με διαφορετικό χρώμα δέρματος ή κάποιο που δεν εντάσσεται στη δική τους παρανοϊκή ιδεολογία τον ξυλοκοπούν. Τελευταίο θύμα ένας Νιγηριανός, που για να ξεφύγει απο την οργή αυτών των ηλιθίων κτυπήθηκε απο αυτοκίνητο και διακομίστηκε στο Νοσοκομείο.
Η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου. Ο φασισμός δεν είναι κάτι που πρέπει να το παίρνουμε ελαφρά τη καρδία. Δεν είναι μοναχά μία ιδεολογία. Είναι κοινωνικό φαινόμενο που αντλεί τη δύναμη του απο τη λαϊκή βάση. Ο φασισμός είναι ένα μικροαστικό κίνημα. Ο κάθε ένας μικροαστός κουβαλά μέσα του ένα φασίστα. Μπορεί να μην το εκδηλώνει αλλά όταν οι συνθήκες το επιτρέπουν ποιός είδε τους μικροαστούς και δεν τους φοβήθηκε. Οι φασίστες που βρίσκονται πίσω απο τους ηλίθιους μικροαστούς φασίστες με τα άδεια μυαλά ξέρουν καλά τη δουλειά τους. Και πρέπει να τους παίρνουμε στα σοβαρά και για να μην φάμε στο τέλος το κεφάλι μας.
Δεν έχω καμία αμφιβολία ότι οι περισσότεροι που άκουσαν την είδηση για το ξυλοδαρμό του Νιγηριανού μετανάστη μπορεί να μην το έδειξαν αλλά σε μιά τετ α τετ κουβέντα με τον εαυτό τους το είδαν θετικά. Γιατί λέξεις όπως μετανάστης, "λαθρομετανάστης", μαύρος, αράπης έχουν περάσει στο υποσυνείδητό τους σαν συνώνυμο της δικής τους ανασφάλειας, και πνευματικής ανεπάρκειας που στο καταπιεσμένο μικροαστό λειτουργούν συντηρητικά με αποτέλεσμα να ρέπουν προς το φασισμό που με τα συνθήματά του ενάντια στους μετανάστες και ξένους που θέλουν να πάρουν τις δουλειές και το φαγητό μας τους συγκροτεί σε μια ξεχωριστή τάξη που όταν νοιώσουν απειλή κτυπούν αλαφιασμένοι πρός όλες τις πλευρές.
Τέλος λοιπόν. Ήγγικεν η ώρα όλοι αυτοί οι ηλίθιοι να γνωρίσουν την νέμεση τους.
Θα επιστρέψω...

Ένα σαλιγκάρι

Μα νομίζεται επειδή περάσαμε απο άναρθρες κραυγές στο λόγο και έπειτα στη γραφή, ή επειδή φτιάξαμε πόλεις, αυτοκίνητα, τρένα, πλοία, αεροπλάνα ή στείλαμε ανθρώπους στο φεγγάρι είμαστε καλύτεροι απο ένα σαλιγκάρι που σέρνει στη πλάτη του το σπίτι του; Για κοιτάξτε γύρω σας. Η καλύτερα εσάς. Στα μάτια. Εγώ το έκανα. Δεν βρήκα διαφορά...

Αντίο Μάνο

Είμαι...

Είμαι ένας μύς
που επαναλαμβάνει τον εαυτό του
Τικ-Τακ
Τικ-Τακ
Τικ-Τακ
Τικ-Τακ
Τικ-Τακ
Τικ-Τακ

ΤΕΛΟΣ