11 Ιουν 2008

Κατερίνα Γώγου

Η ζωή μας είναι σουγιάδες
σε βρώμικα αδιέξοδα
σάπια δόντια ξεθωριασμένα συνθήματα
μπάσσο βεστιάριο
μυρουδιές από κάτουρα αντισηπτικά
και χαλασμένα σπέρματα. Ξεσκισμένες αφίσσες.
Πάνω - κάτω. Πάνω - κάτω, η Πατισίων.
Η ζωή μας είναι η Πατησίων.
Το ROL που δεν ρυπαίνει τη θάλασσα
κι ο Μητροπάνος μπήκε στη ζωή μας
μας τον έφαγε η Δεξαμενή κι αυτόν
σαν τις ψηλόκωλες.
Εμείς εκεί.
Μια ζωή λιγούρια ταξιδεύουμε
την ίδια διαδρομή.
Ξευτίλα - μοναξιά - απελπισία.Κι ανάποδα.
Εντάξει. Δεν κλαίμε. Μεγαλώσαμε.
Μονάχα όταν βρέχει
βυζαίνουμε κρυφά το δάχτυλό μας.Και καπνίζουμε.
Η ζωή μας είναι
άσκοπα λαχανητά
σε κανονισμένες απεργίες
ρουφιάνους και περιπολικά.
Γι'αυτό σου λέω.
Την άλλη φορά που θα μας ρίξουνε
να μην την κοπανήσουμε.Να ζυγιαστούμε.
Μην ξεπουλήσουμε φτηνά το τομάρι μας ρε.
Μή. Βρέχει. Δόσμου τσιγάρο.
Κι εδώ.
Και πιό πολύ εδώ οι αραπάδες
σφουγκαρίζουν τα φλέματα απ'την άσφαλτο
με τη γλώσσα τους.
Κι εδώ
καί πιο πολύ εδώ οι κίτρινοι
ανοίγουν τις πόρτες των HOTELS στους άσπρους
κι εδώ τα γκαρσόνια
που ξενητεύτηκαν για να μην γίνουν γκαρσόνια
κουβαλάνε στις πλάτες τους σάντουϊτς
κι αμερικάνικα όνειρα
κι εδώ οι άλλοι
μασουλάνε τις πλάτες τα σάντουϊτς και τα όνειρα
ξενητεμένων
κι εγώ εδώ ξανά - Κατερίνα με λένε -
κομματιάστικα στα δημόσια πάρκα
αυνανίστηκα στις Ι.Χ. προβολές των πορνό
ξέρασα αίμα και μια άσπρη ξυνισμένη σαλάτα
στον υπόγειο
κι έκλαψα ήσυχα ρίχνοντας το τελευταίο μου δείπνο
στη θλίψη των φραγκομηχανών.
Ά, ρε φίλε! Θάθελα να ριχνα ένα
και να τινάξω όλες τις πουστομηχανές του κόσμου στον
αέρα.
Να τινάξω όλη τη θλίψη του κόσμου στον αέρα.
Ν'αγοράσω ότι πουλιέται στα παλιατζίδικα
9 φορές φορεμένο
από επαναστάτες
που τους χάλασαν τα μυαλά απ'το ξύλο
και τώρα μιλάνε για το χριστό
απο ποιητές μ'αστραφτερά κεφάλια
απο γυναίκες που λευτέρωσαν συντρόφους τους
τις καρφώσανε και δε σπάσανε.
Ά, ρε φίλε και δω, σήμερα, εν Λονδίνω τη 1η Ιουνίου 1977
μ'όλους τους δικούς μας σε χαιρετώ.Γειά.