Περισσότερα απο 100 πεύκα και κυπαρίσσια που βρίσκονταν κατά μήκος του αυτοκινητόδρομου Λευκωσίας - Λεμεσού καταστράφηκαν γιατί εμπόδιζαν διαφημιστικές πινακίδες της εταιρίας Super AD. Κατόπιν καταγγελίας του τμήματος Δασών ότι κάποια δέντρα βρέθηκαν τρυπημένα με ηλεκτρικό τριπανάκι σε διάφορα σημεία των κορμών τους η αστυνομία μετά απο έρευνα συνέλαβε δυο άτομα που απασχολούνται στην εν λόγο εταιρεία με την καταγγελία ότι σκόπιμα τρυπούσαν τα δέντρα με τριπανάκι και στη συνέχεια διοχέτευαν ζιζανιοχτόνο μέσα στο κορμό. Η εν λόγο εταιρεία υπέβαλε πρόσφατα αίτημα στο Τμήμα Δασών για να αποκοπούν κάποια δέντρα τα οποία εμπόδιζαν την ορατότητα προς τις διαφημιστικές πινακίδες. Μετά απο έρευνα που έγινε και στις αποθήκες τις εταιρείας βρέθηκαν αρκετές συσκευασίες ζιζανιοχτόνου. Οι δυο συλληφθέντες θα προσαχθούν ενώπιον της δικαιοσύνης.
Το πρόβλημα με τις πινακίδες στους Κυπριακούς δρόμους απασχολεί εδω και χρόνια την κοινή γνώμη. Θεωρούνται επικίνδυνες καθώς αποσπούν την προσοχή των οδηγών απο το δρόμο και αποτελούν οπτική ρύπανση καθότι ξεπροβάλλουν ανάμεσα απο τα δέντρα καταστρέφοντας την αισθητική του χώρου. Το Μαύρο Αίμα θεωρεί την απομάκρυνση των διαφημιστικών πινακίδων απο τους δρόμους αναγκαία για ένα πιο υγιές και καθαρό περιβάλλον. Είναι προσβολή για μια κοινωνία που θέλει να έχει περιβαλλοντική συνείδηση να επιτρέπει να κόβονται ή να καταστρέφονται με οποιοδήποτε τρόπο δέντρα.
31 Ιουλ 2008
28 Ιουλ 2008
ΑΛΛΑΖΟΥΝ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΙΣΤΟΡΙΑΣ
Η προώθηση της κουλτούρας της συμφιλίωσης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων αποτελεί στόχο της κυπριακής κυβέρνησης για τη νέα σχολική χρονιά, δήλωσε ο υπουργός Παιδείας, μετά τη σημερινή συνεδρία του Συμβούλιου Παιδείας. Ανέφερε επίσης ότι τα βιβλία της Ιστορίας θα αλλάξουν σε διάστημα ενός χρόνου και σε αυτά θα προστεθούν τα γεγονότα των τελευταίων 50 χρόνων στην Κύπρο, ενώ μέχρι τότε οι μαθητές θα παρακολουθούν ειδικά σεμινάρια.
Η ανάπτυξη μέσα στο σχολείο ενός πνεύματος συμφιλίωσης με τους Τ/κ, ώστε η συμφιλίωση να συμβεί στις συνειδήσεις όλων των πολιτών, όλων των κοινοτήτων της Κύπρου, καθώς και η ανάπτυξη της καινοτομίας και τη δημιουργικότητας στην εκπαίδευση είναι οι δύο βασικοί στόχοι που έθεσε για την επόμενη σχολική χρονιά το Συμβούλιο Παιδείας το οποίο συνήλθε σήμερα υπό την προεδρία του Προέδρου της Δημοκρατίας Δημήτρη Χριστόφια.
Ο Υπουργός Παιδείας και Πολιτισμού Ανδρέας Δημητρίου ανέφερε ότι η επόμενη σχολική χρονιά έχει οριστεί ως έτος εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης, κάτι που σημαίνει, είπε, ότι "θα μπούμε σε μια φάση κατά την οποία θα επιταχυνθεί πολύ ο ρυθμός με τον οποίο θα εκσυγχρονίσουμε το εκπαιδευτικό σύστημα". Ο Υπουργός είπε ότι Επιτροπή που έχει ήδη οριστεί για τα αναλυτικά προγράμματα και τις διδακτικές μεθόδους, θα εργαστεί έτσι που στο τέλος του επόμενου σχολικού έτους να υπάρχει μια ολοκληρωμένη πρόταση για ένα σύγχρονο εκπαιδευτικό σύστημα ως προς τα αναλυτικά προγράμματα και τις μεθόδους διδασκαλίας.
Σε ερώτηση για το πώς θα επιτευχθεί ο στόχος της συμφιλίωσης των κοινοτήτων μέσα από το εκπαιδευτικό σύστημα, ο Υπουργός ανέφερε ότι θα υπάρξουν δραστηριότητες κατά τις οποίες οι μαθητές θα ενημερωθούν για το τι σημαίνει να ζουν σε μια Κύπρο χωρίς το Κυπριακό λυμένο, έναντι του να ζουν σε μια Κύπρο όπου το Κυπριακό θα έχει λυθεί. Ανέφερε επίσης ότι θα υπάρξει εκσυγχρονισμός των βιβλίων της ιστορίας και ότι για κάτι τέτοιο αναμένεται ολοκληρωμένη πρόταση από μια επιτροπή η οποία θα συνεργαστεί με την κεντρική επιτροπή για τα αναλυτικά προγράμματα Στόχος ανέφερε ο Υπουργός είναι να εκσυγχρονιστεί η διδασκαλία της ιστορίας στην εκπαίδευση. Σε ερώτηση τι θα πρέπει να αλλάξει σε σχέση με την ιστορία, ο Υπουργός Παιδείας επεσήμανε ότι η κυπριακή ιστορία των τελευταίων 50 χρόνων δεν υπάρχει στα βιβλία της ιστορίας της Κύπρου. Σημείωσε ότι θα προστεθούν πράγματα και ότι τα παιδιά θα πρέπει να μάθουν τη σύγχρονή ιστορία της Κύπρου. Σε ερώτηση αν τα παιδιά θα μάθουν ότι έγινε εισβολή, ο κ. Δημητρίου απάντησε καταφατικά και διερωτήθηκε γιατί να μην περιληφθεί κάτι τέτοιο. Ο υπουργός ρωτήθηκε τί θα μάθουν οι μαθητές από την ιστορία που θα βοηθήσει και που δεν μάθαιναν μέχρι τώρα και απάντησε ότι δεν μπορεί να προτρέξει της επιτροπής. Σημείωσε ότι ένα νέο βιβλίο ιστορίας θα είναι έτοιμο σε περισσότερο από ένα χρόνο και εξέφρασε την επιθυμία κάτι τέτοιο να έρθει μέσα από την επιτροπή ως πρόταση.
Για τη νέα σχολική χρονιά, ο κ. Δημητρίου είπε ότι θα γίνουν συνέδρια στα οποία θα λάβουν μέρος οι μαθητές και θα μιλήσουν ειδικοί οι οποίοι θα εκφράζουν τις διάφορες απόψεις. "Θέλουμε νεολαία ενημερωμένη και θέλουμε νεολαία η οποία να κατανοεί ότι στην Κύπρο ζουν κοινότητες διαφορετικές", συμπλήρωσε.
25 Ιουλ 2008
ΑΠΟΓΕΥΜΑ ΙΟΥΛΙΟΥ
Απόγευμα Ιουλίου. Η ζέστη αφόρητη. Φτιάχνω καφέ. Ανάβω τον υπολογιστή και βάζω το "Angie" των Stones. Στρίβω ενα τσιγάρο και μένω να κοιτάζω το καπνό να ανεβαίνει στο ταβάνι και να διαχέεται στο χώρο. Το μυαλό μου αναλογίζεται τα λόγια ενός φίλου που γνώρισα ψές σε κάποιο μπαράκι. "Φίλε, κανένας δεν μιλάει σήμερα" και η φωνή του είχε μια δόση θλίψης μαζί με απόγνωση. "Όλοι τρέχουν να προλάβουν μια ζωή που δεν θα γνωρίσουν ποτέ στην πραγματικότητα. Αποξενωμένοι απο τον ίδιο τον εαυτό τους κάνουν συνεχώς σχέδια για το αύριο για αυτούς και τα παιδιά τους, ξεχνώντας ουσιαστικά το σήμερα. Το μυαλό τους καρφωμένο συνεχώς στα λεφτά και το βόλεμα. Ανίκανοι να ζήσουν αληθινές καθημερινές στιγμές ζούνε δανεικές ζωές. Κανείς δεν έρχεται να σου μιλήσει καθώς κάθεσαι μόνος σε κάποιο μπαράκι, στο λεωφορείο καθώς πηγαίνεις στη δουλειά, σε κάποιο πάρκο καθισμένος στο γρασίδι ανάμεσα σε δέντρα, σε κάποια καφετέρια διαβάζοντας την εφημερίδα σου. Δεν μιλάνε, δεν γνωρίζονται, δεν φτιάχνονται φιλίες, δεν φτιάχνονται σχέσεις, ανθρώπινες σχέσεις. Δεν υπάρχουν περιθώρια φίλε", μου λέει, "πρέπει να ξαναβρούμε τον εαυτό μας, αν θέλουμε να συνεχίσουμε να υπάρχουμε. Κανένας δεν μιλάει σήμερα". Κατέβασε ακόμα ένα ποτήρι με ουίσκι και με καληνύχτισε λέγοντας μου "θα τα ξαναπούμε".
18 Ιουλ 2008
ΤΟ ΔΩΜΑΤΙΟ
Όταν μπήκε στο δωμάτιο αυτή βρισκόταν δίπλα στο παράθυρο γυμνή.
«Ξάπλωσε» και η φωνή της του φάνηκε απόμακρη, σκληρή, απελπισμένη. Έριξε μια ματιά στο εσωτερικό του δωματίου καθώς ξεκούμπωνε το παντελόνι του. Ήταν ένας χώρος που του θύμιζε τους μήνες που έζησε στη Πράγα. Έμενε τότε εκεί, κατόπιν μιας πρόσκλησης ενός φίλου και είχε περάσει τις μέρες του κοντά τρεις μήνες σένα μικρό δωμάτιο που αποτελούσε μέρος ενός συγκροτήματος δωματίων κτισμένων σύμφωνα με τα πρότυπα του καθεστώτος τότε, που οι άνθρωποι θεωρούμενοι σαν αντικείμενα στοιβαχτήκαν ο ένας πάνω στον άλλο κάνοντας το όνειρο εφιάλτη.
Τα δωμάτια ήταν σχεδόν τα ίδια. Ένας τετράγωνος χώρος μένα κρεβάτι στη μέση ακουμπημένο στο τοίχο απέναντι απ’τη πόρτα και ένα τετράγωνο ξύλινο τραπεζάκι στα δεξιά του κρεβατιού. Μια μικρή καρέκλα από ξύλο ήταν ακουμπημένη στο τοίχο δίπλα από τη πόρτα περιμένοντας κάποιον να καθίσει που ποτέ δεν εμφανιζόταν. Μια πόρτα με το ξύλο σαπισμένο από το χρόνο ξεχώριζε το χώρο της τουαλέτας από το υπόλοιπο δωμάτιο και ένα μικρό παράθυρο δίπλα από το χώρο της τουαλέτας ήταν το μόνο μέσο που είχες για να αναπνεύσεις λίγο «καθαρό» αέρα. Οι τοίχοι ξεφτισμένοι από το χρόνο με το αμυδρό κιτρινωπό φως από τη μοναδική λάμπα που υπήρχε στο δωμάτιο κρεμασμένη από τη μέση του ταβανιού συμπλήρωναν την αθλιότητα του χώρου.
Θυμήθηκε τότε τις πόρνες της Πράγας, που μέσα σε δωμάτια ολόιδια με αυτό που βρισκόταν πουλούσαν τον εαυτό τους και το κορμί τους σε τύπους που στη πραγματικότητα δεν αναζητούσαν τον έρωτα σαν ερωτική πράξη, αλλά στην ουσία προσπαθούσαν να απαλλαγούν από τον εαυτό τους, την ίδια την καθημερινότητά τους. Στο πρόσωπο της έβλεπαν το περιθωριακό και το απαγορευμένο σαν έννοιες εντελώς συνηφασμένες με την καθημερινή τους ζωή όπου τα πλείστα ανθρώπινα συναισθήματα και οι βιολογικές φυσικές πράξεις κλειδώνονται πίσω από έννοιες της ηθικολογίας και της κοινωνικής συνοχής. Έτσι οι περισσότεροι βλέπουν την πόρνη σαν διέξοδο για τη δική τους προσωπική σαπίλα και κοινωνική αθλιότητα. Αυτή από τη μεριά της δεν βλέπει τον εαυτό της σαν πόρνη. Σαν κάτι το κοινωνικά απεχθές και εντελώς ξεκωμένο από τη κίνηση της κοινωνίας. Ξέρει ότι είναι αποτέλεσμα της οικονομικής διαμόρφωσης της κοινωνίας και ότι η επιλογής της δεν είναι δική της αλλά της κοινωνίας. Η κοινωνία την επέλεξε σαν πόρνη.
«Τελείωνε, σε μισή ώρα έχω πελάτη»
Η φωνή που πριν από λίγο του προξενούσε την αίσθηση μίας προσωπικότητας απελπισμένης ατέρμονα κινούμενης ανάμεσα σε μια ζωή που δεν ζήτησε ποτέ και στη σκληρή πραγματικότητα μίας κοινωνίας που η σήψη της δεν της επιτρέπει να δεθεί με κάποια άλλη προσωπικότητα που θα της έδινε έστω και μία πρόσκαιρη ανάπαυλα ανθρωπισμού και ευτυχίας, έδωσε την θέση της σένα αίσθημα οργής. Δεν ήταν τα λόγια της που του προξένησαν την οργή, ήταν η επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρισκόταν αυτός και αυτή. Την κάλεσε κοντά του. Ξαπλωμένη δίπλα του, πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά της και έφερε το πρόσωπο της κοντά στο δικό του. Ένωσε τα χείλη του με τα δικά της και το χέρι του αφέθηκε να ταξιδεύει πάνω στο κορμί της, εξερευνώντας πότε τα στήθη της και πότε το αιδοίο της. Ακολούθησε και αυτή. Αφήνοντας το πέος του μέσα από το υγρό της στόμα με μία κίνηση της έφερε μπροστά του και σκύβοντας τη της το πέρασε ανάμεσα στα πόδια. Ένοιωσε τα συναισθήματα του να τον κατακλύζουν. Οργή, μίσος, χαρά όλα ανάκατα. Κοίταξε για λίγο τη λάμπα στο ταβάνι και μετά σωριάστηκε ανάσκελα στο κρεβάτι. Πήρε ένα τσιγάρο και το άναψε. Άναψε και αυτή ένα δεχόμενη την προσφορά του.
«Με λένε Ανδρέα», της είπε.
«Λίνα» αποκρίθηκε αυτή μονολεκτικά δίνοντας του να καταλάβει πως δεν είχε όρεξη για κουβέντα. Ντύθηκε στα γρήγορα αφήνοντας το τσιγάρο στη μέση αφού ο επόμενος πελάτης θα ερχόταν σε λίγο. Άφησε τα χρήματα στο μικρό τραπεζάκι δίπλα από το κρεβάτι και άνοιξε τη πόρτα.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες έφερε στο μυαλό του την εικόνα της Λίνας. Νεαρή γύρω στα 25, δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη αλλά είχε μια γοητεία μυστηριώδη. Ο τρόπος που στεκόταν δίπλα στο παράθυρο γυμνή όταν μπήκε, ο τρόπος με τον οποίο η φωνή της του δημιούργησε εκείνα όλα τα συναισθήματα, ο τρόπος με τον οποίο κάπνισε το τσιγάρο της, ο τρόπος με τον οποίο του έκανε τσιμπούκι. Κοντοστάθηκε για μια στιγμή και του ήρθε η έντονη επιθυμία να γυρίσει πίσω, να ανέβει τις σκάλες, να χτυπήσει τη πόρτα και να της πει κατάματα
«Σ’αγαπώ». Άφησε πίσω του τα ισχνά φώτα του σοκακιού που βρισκόταν το δωμάτιο της Λίνας και κατευθύνθηκε προς τη μικρή πλατεία όπου βρισκόταν το διαμέρισμά του. Στάθηκε λίγο μπροστά στη πόρτα της πολυκατοικίας και έριξε ένα βλέμμα στο χώρο γύρο ελπίζοντας για κάτι που εκείνη τη στιγμή του ήταν φευγαλέο. Ίσως να αναζητούσε μια γυναικεία μορφή να τον πλησιάζει και να του λέει «Σε καταλαβαίνω. Σ’αγαπάω και εγώ». Κάθισε στα σκαλιά στη είσοδο της πολυκατοικίας. Οι σκέψεις του και τα συναισθήματά του τον έκαναν να νοιώσει μια τεράστια θλίψη. Άναψε ένα τσιγάρο και άρχισε να γελάει με τη ψυχή του.
«Ξάπλωσε» και η φωνή της του φάνηκε απόμακρη, σκληρή, απελπισμένη. Έριξε μια ματιά στο εσωτερικό του δωματίου καθώς ξεκούμπωνε το παντελόνι του. Ήταν ένας χώρος που του θύμιζε τους μήνες που έζησε στη Πράγα. Έμενε τότε εκεί, κατόπιν μιας πρόσκλησης ενός φίλου και είχε περάσει τις μέρες του κοντά τρεις μήνες σένα μικρό δωμάτιο που αποτελούσε μέρος ενός συγκροτήματος δωματίων κτισμένων σύμφωνα με τα πρότυπα του καθεστώτος τότε, που οι άνθρωποι θεωρούμενοι σαν αντικείμενα στοιβαχτήκαν ο ένας πάνω στον άλλο κάνοντας το όνειρο εφιάλτη.
Τα δωμάτια ήταν σχεδόν τα ίδια. Ένας τετράγωνος χώρος μένα κρεβάτι στη μέση ακουμπημένο στο τοίχο απέναντι απ’τη πόρτα και ένα τετράγωνο ξύλινο τραπεζάκι στα δεξιά του κρεβατιού. Μια μικρή καρέκλα από ξύλο ήταν ακουμπημένη στο τοίχο δίπλα από τη πόρτα περιμένοντας κάποιον να καθίσει που ποτέ δεν εμφανιζόταν. Μια πόρτα με το ξύλο σαπισμένο από το χρόνο ξεχώριζε το χώρο της τουαλέτας από το υπόλοιπο δωμάτιο και ένα μικρό παράθυρο δίπλα από το χώρο της τουαλέτας ήταν το μόνο μέσο που είχες για να αναπνεύσεις λίγο «καθαρό» αέρα. Οι τοίχοι ξεφτισμένοι από το χρόνο με το αμυδρό κιτρινωπό φως από τη μοναδική λάμπα που υπήρχε στο δωμάτιο κρεμασμένη από τη μέση του ταβανιού συμπλήρωναν την αθλιότητα του χώρου.
Θυμήθηκε τότε τις πόρνες της Πράγας, που μέσα σε δωμάτια ολόιδια με αυτό που βρισκόταν πουλούσαν τον εαυτό τους και το κορμί τους σε τύπους που στη πραγματικότητα δεν αναζητούσαν τον έρωτα σαν ερωτική πράξη, αλλά στην ουσία προσπαθούσαν να απαλλαγούν από τον εαυτό τους, την ίδια την καθημερινότητά τους. Στο πρόσωπο της έβλεπαν το περιθωριακό και το απαγορευμένο σαν έννοιες εντελώς συνηφασμένες με την καθημερινή τους ζωή όπου τα πλείστα ανθρώπινα συναισθήματα και οι βιολογικές φυσικές πράξεις κλειδώνονται πίσω από έννοιες της ηθικολογίας και της κοινωνικής συνοχής. Έτσι οι περισσότεροι βλέπουν την πόρνη σαν διέξοδο για τη δική τους προσωπική σαπίλα και κοινωνική αθλιότητα. Αυτή από τη μεριά της δεν βλέπει τον εαυτό της σαν πόρνη. Σαν κάτι το κοινωνικά απεχθές και εντελώς ξεκωμένο από τη κίνηση της κοινωνίας. Ξέρει ότι είναι αποτέλεσμα της οικονομικής διαμόρφωσης της κοινωνίας και ότι η επιλογής της δεν είναι δική της αλλά της κοινωνίας. Η κοινωνία την επέλεξε σαν πόρνη.
«Τελείωνε, σε μισή ώρα έχω πελάτη»
Η φωνή που πριν από λίγο του προξενούσε την αίσθηση μίας προσωπικότητας απελπισμένης ατέρμονα κινούμενης ανάμεσα σε μια ζωή που δεν ζήτησε ποτέ και στη σκληρή πραγματικότητα μίας κοινωνίας που η σήψη της δεν της επιτρέπει να δεθεί με κάποια άλλη προσωπικότητα που θα της έδινε έστω και μία πρόσκαιρη ανάπαυλα ανθρωπισμού και ευτυχίας, έδωσε την θέση της σένα αίσθημα οργής. Δεν ήταν τα λόγια της που του προξένησαν την οργή, ήταν η επίγνωση της κατάστασης στην οποία βρισκόταν αυτός και αυτή. Την κάλεσε κοντά του. Ξαπλωμένη δίπλα του, πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά της και έφερε το πρόσωπο της κοντά στο δικό του. Ένωσε τα χείλη του με τα δικά της και το χέρι του αφέθηκε να ταξιδεύει πάνω στο κορμί της, εξερευνώντας πότε τα στήθη της και πότε το αιδοίο της. Ακολούθησε και αυτή. Αφήνοντας το πέος του μέσα από το υγρό της στόμα με μία κίνηση της έφερε μπροστά του και σκύβοντας τη της το πέρασε ανάμεσα στα πόδια. Ένοιωσε τα συναισθήματα του να τον κατακλύζουν. Οργή, μίσος, χαρά όλα ανάκατα. Κοίταξε για λίγο τη λάμπα στο ταβάνι και μετά σωριάστηκε ανάσκελα στο κρεβάτι. Πήρε ένα τσιγάρο και το άναψε. Άναψε και αυτή ένα δεχόμενη την προσφορά του.
«Με λένε Ανδρέα», της είπε.
«Λίνα» αποκρίθηκε αυτή μονολεκτικά δίνοντας του να καταλάβει πως δεν είχε όρεξη για κουβέντα. Ντύθηκε στα γρήγορα αφήνοντας το τσιγάρο στη μέση αφού ο επόμενος πελάτης θα ερχόταν σε λίγο. Άφησε τα χρήματα στο μικρό τραπεζάκι δίπλα από το κρεβάτι και άνοιξε τη πόρτα.
Κατεβαίνοντας τις σκάλες έφερε στο μυαλό του την εικόνα της Λίνας. Νεαρή γύρω στα 25, δεν ήταν ιδιαίτερα όμορφη αλλά είχε μια γοητεία μυστηριώδη. Ο τρόπος που στεκόταν δίπλα στο παράθυρο γυμνή όταν μπήκε, ο τρόπος με τον οποίο η φωνή της του δημιούργησε εκείνα όλα τα συναισθήματα, ο τρόπος με τον οποίο κάπνισε το τσιγάρο της, ο τρόπος με τον οποίο του έκανε τσιμπούκι. Κοντοστάθηκε για μια στιγμή και του ήρθε η έντονη επιθυμία να γυρίσει πίσω, να ανέβει τις σκάλες, να χτυπήσει τη πόρτα και να της πει κατάματα
«Σ’αγαπώ». Άφησε πίσω του τα ισχνά φώτα του σοκακιού που βρισκόταν το δωμάτιο της Λίνας και κατευθύνθηκε προς τη μικρή πλατεία όπου βρισκόταν το διαμέρισμά του. Στάθηκε λίγο μπροστά στη πόρτα της πολυκατοικίας και έριξε ένα βλέμμα στο χώρο γύρο ελπίζοντας για κάτι που εκείνη τη στιγμή του ήταν φευγαλέο. Ίσως να αναζητούσε μια γυναικεία μορφή να τον πλησιάζει και να του λέει «Σε καταλαβαίνω. Σ’αγαπάω και εγώ». Κάθισε στα σκαλιά στη είσοδο της πολυκατοικίας. Οι σκέψεις του και τα συναισθήματά του τον έκαναν να νοιώσει μια τεράστια θλίψη. Άναψε ένα τσιγάρο και άρχισε να γελάει με τη ψυχή του.
15 Ιουλ 2008
ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ
Στη γειτονιά που μεγάλωσα, απέναντι απο τα σπίτια μας ενα δασίλιο απο κυπαρίσια απλωνόταν κάτω απο ενα μικρό λόφο, μοναδικό απομεινάρι ίσως ενός μεγαλύτερου δάσους κάποιας άλλης εποχής. Ανάμεσα στα κυπαρίσια, ενα άγνωστο για μας τότε δέντρο (ήμασταν μικροί τότε), ξεπρόβαλλε ακριβώς στο κέντρο, και έτσι θεόρατο με τα κλαδιά του να χαϊδεύουν τις κορυφές των κυπαρισιών μας προκαλούσε να το γνωρίζουσε, να το αγγίξουμε, να το γευτούμε. Μην γνωρίζοντας τι δέντρο ήταν, αποφασίσαμε να το ονομάσουμε απλά "Το Δέντρο".
Μαζευόμασταν τα απογεύματα δίπλα απο το κορμό του και μέναμε εκεί με τις ώρες μέχρι που βράδιαζε. Γελάγαμε, τραγουδούσαμε, παίζαμε και κάποτε κατασκευάζαμε και μικρά σπιτάκια απο ξύλα που μαζεύαμε απο αναγειρόμενες οικοδομές και τα τοποθετούσαμε με εξαιρετική προσοχή ανάμεσα στα κλαδιά, ανησυχόντας μήπως τα τσακίσουμε. Κάποιες νύχτες που το νυχτερινο αεράκι έκανε τα φύλλα να θροΐζουν, εμάς αυτό το θρόϊσμα μας φαινόταν να ερχόταν απο κάπου μαγικά. Μας αποκάλυπτε κόσμους που φτιάχναμε στο μυαλό μας και όπου μας ταξίδευε το δέντρο. Ονειρευόμασταν ότι ταξιδεύαμε πάνω στο δέντρο και ότι ήμασταν εξερευνητές χαμένων κόσμων όπου περίμεναν υπομονετικά να ανακαλυφθούν.
Το δέντρο έγινε σιγά σιγά κομμάτι του εαυτού μας. Το ερωτευτήκαμε, το αγαπήσαμε. Εκεί δίπλα στο κορμό του δέντρου γνώρισα για πρώτη φορά τον έρωτα. Ήταν η Μαρία. Είχε έρθει ένα απόγευμα με κάποια άλλα παιδιά απο κάποια άλλη γειτονιά και την θυμάμαι να στέκεται εκεί δίπλα στο κορμό μένα κάτασπρο φορεματάκι και πλεξούδες στα πυρόξανθα μαλλιά της. Την φίλησα. Και αυτή έβαλε τα κλάματα και έφυγε τρέχοντας. Έγινα κατακκόκινος απο ντροπή. Χάραξα στο κορμό το αρχικό της Μ.
Ένα πρωΐ ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα απο κάποιο όνειρο. Ήμουνα λέει ξαπλωμένος ανάμεσα σε φύλλα πλάι στο κορμό του δέντρου και παρακολουθούσα τις ηλιακτίδες να τρεμοπαίζουν καθώς τα κλαδιά και τα φύλλα πάλλονταν κάτω απο τους ρυθμούς του αέρα, όταν ξαφνικά το δέντρο άρχισε να συρρικνώνεται, τα φύλλα να σκορπίζουν στον αέρα και εγώ με δάκρυα στα μάτια αγκαλιάζοντας τον κορμό να το παρακαλάω να μεγαλώσει και πάλι μέχρι που χάθηκε απο τα μάτια μου αφήνοντας μονάχα ένα σημάδι σκαμμένο χώμα εκεί που βρισκόταν. Η ανείπωτη αγωνία του ονείρου με ξύπνησε και αμέσως βρέθηκα έξω απο το σπίτι τρέχοντας προς το μέρος του μικρού λόφου. Κάτω απο το λόφο υπήρχαν μονάχα μπουλντόζες και φορτηγά. Το δασίλιο απο κυπαρίσια με Το Δέντρο να ξεπροβάλλει θεόρατο απο το κέντρο τους δεν υπήρχε πια. Έμεινα να κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια το σκαμμενο χώρο κάτω απο το λόφο προσπαθώντας να ακούσω ένα μικρό θρόϊσμα απο φύλλα.
Χρόνια μετά όταν μεγάλωσα και επέστρεψα στις γειτονιές όπου έμενα μικρός προωθούμενος απο κάποια νοσταλγία επισκέφθηκα το χώρο όπου βρισκόταν ο μικρός λόφος και το δασίλιο. Ο μικρός λόφος έιχε χαθεί πια. Κάμποσα σπίτια είχαν κτιστεί και αρκετά μαγαζιά. Κάπου ανάμεσα όμως στα σπίτια εκεί που βρισκόταν το δασίλιο ένα δέντρο βρισκόταν στη μέση μιας μικρής πλατείας. Έμοιαζε ολόιδιο με το δικό μας δέντρο. Κοντοστάθηκα δίπλα του και μου φάνηκε πως ανάμεσα στις αφίσες και τις ταπέλλες που ήταν στερωμένες πάνω στο κορμό του είδα χαραγμένο ενά γράμμα. Το Μ.
Μαζευόμασταν τα απογεύματα δίπλα απο το κορμό του και μέναμε εκεί με τις ώρες μέχρι που βράδιαζε. Γελάγαμε, τραγουδούσαμε, παίζαμε και κάποτε κατασκευάζαμε και μικρά σπιτάκια απο ξύλα που μαζεύαμε απο αναγειρόμενες οικοδομές και τα τοποθετούσαμε με εξαιρετική προσοχή ανάμεσα στα κλαδιά, ανησυχόντας μήπως τα τσακίσουμε. Κάποιες νύχτες που το νυχτερινο αεράκι έκανε τα φύλλα να θροΐζουν, εμάς αυτό το θρόϊσμα μας φαινόταν να ερχόταν απο κάπου μαγικά. Μας αποκάλυπτε κόσμους που φτιάχναμε στο μυαλό μας και όπου μας ταξίδευε το δέντρο. Ονειρευόμασταν ότι ταξιδεύαμε πάνω στο δέντρο και ότι ήμασταν εξερευνητές χαμένων κόσμων όπου περίμεναν υπομονετικά να ανακαλυφθούν.
Το δέντρο έγινε σιγά σιγά κομμάτι του εαυτού μας. Το ερωτευτήκαμε, το αγαπήσαμε. Εκεί δίπλα στο κορμό του δέντρου γνώρισα για πρώτη φορά τον έρωτα. Ήταν η Μαρία. Είχε έρθει ένα απόγευμα με κάποια άλλα παιδιά απο κάποια άλλη γειτονιά και την θυμάμαι να στέκεται εκεί δίπλα στο κορμό μένα κάτασπρο φορεματάκι και πλεξούδες στα πυρόξανθα μαλλιά της. Την φίλησα. Και αυτή έβαλε τα κλάματα και έφυγε τρέχοντας. Έγινα κατακκόκινος απο ντροπή. Χάραξα στο κορμό το αρχικό της Μ.
Ένα πρωΐ ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα απο κάποιο όνειρο. Ήμουνα λέει ξαπλωμένος ανάμεσα σε φύλλα πλάι στο κορμό του δέντρου και παρακολουθούσα τις ηλιακτίδες να τρεμοπαίζουν καθώς τα κλαδιά και τα φύλλα πάλλονταν κάτω απο τους ρυθμούς του αέρα, όταν ξαφνικά το δέντρο άρχισε να συρρικνώνεται, τα φύλλα να σκορπίζουν στον αέρα και εγώ με δάκρυα στα μάτια αγκαλιάζοντας τον κορμό να το παρακαλάω να μεγαλώσει και πάλι μέχρι που χάθηκε απο τα μάτια μου αφήνοντας μονάχα ένα σημάδι σκαμμένο χώμα εκεί που βρισκόταν. Η ανείπωτη αγωνία του ονείρου με ξύπνησε και αμέσως βρέθηκα έξω απο το σπίτι τρέχοντας προς το μέρος του μικρού λόφου. Κάτω απο το λόφο υπήρχαν μονάχα μπουλντόζες και φορτηγά. Το δασίλιο απο κυπαρίσια με Το Δέντρο να ξεπροβάλλει θεόρατο απο το κέντρο τους δεν υπήρχε πια. Έμεινα να κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια το σκαμμενο χώρο κάτω απο το λόφο προσπαθώντας να ακούσω ένα μικρό θρόϊσμα απο φύλλα.
Χρόνια μετά όταν μεγάλωσα και επέστρεψα στις γειτονιές όπου έμενα μικρός προωθούμενος απο κάποια νοσταλγία επισκέφθηκα το χώρο όπου βρισκόταν ο μικρός λόφος και το δασίλιο. Ο μικρός λόφος έιχε χαθεί πια. Κάμποσα σπίτια είχαν κτιστεί και αρκετά μαγαζιά. Κάπου ανάμεσα όμως στα σπίτια εκεί που βρισκόταν το δασίλιο ένα δέντρο βρισκόταν στη μέση μιας μικρής πλατείας. Έμοιαζε ολόιδιο με το δικό μας δέντρο. Κοντοστάθηκα δίπλα του και μου φάνηκε πως ανάμεσα στις αφίσες και τις ταπέλλες που ήταν στερωμένες πάνω στο κορμό του είδα χαραγμένο ενά γράμμα. Το Μ.
13 Ιουλ 2008
ΩΣΤΟΣΟ
Ο δρόμος βουλιάζει τώρα ωσάν τη μύτη του συφλιάρη.
Ποτάμι η λαγνεία σα λιώνει στά σάλια.
Ως και το φύλλο συκής το απόβαλαν οι κήποι
και τεντώνουν τα κανιά τους καλά
στις σαιζλόνγκ του Ιούνη.
Ξεμυτίζω στης πλατείας τη χούνη,
το τσουρουφλισμένο φοράω καρτιέ
φενάκη στο κεφάλι μου κόκκινη.
Τα χάνει ο κοσμάκης: μέσ'απ'το στόμα μου
τσινώντας μου η κραυγή ξεπηδάει αμάσητη έξω.
Εμένα, ωστόσο, κανείς στο σκαμνί δεν θα με κάτσει,
σκυλί εμένα δεν θα βγεί να μ'αλυχτίσει, λέω.
Προφήτης εγω - κι οι άνθρωποι με άνθη
θα βγούνε στις στράτες
να βλογάν και να ραίνουν τα χνάρια μου.
Ω άνθρωποι -
ω μπουλούκι απο μύτες γνωστικές της απώλειας!
Ιδού εγώ - ο Ποιητής ο δικός σας!
Μυρίστε με!
Τρέμω - σαν τα κρασοπούλια -
τρέμω την τρομερή σας την ετυμηγορία!
Εμένα μόνο θ'αναρπάσουν
μες'απ'τα καιόμενα σπίτια οι πουτάνες,
μόνο εμένα θε να υψώσουνε στα χέρια τους σταυρό
για να με δείξουν στο Θεό
αποδεικνύοντας, έτσι, ενώπιόν Του,
την αθωότητά τους.
Σκυμμένος ο καλός Θεός
θα κλαίει μετά στις σελίδες μου πάνω!
Όχι λέξεις, οχι λέξεις-σπασμοί που σου κάθονται
στο λαρύγγι να σε πνίξουν, οχι! Λέω
θα κλαίει ο Θεούλης ο καλός
κι όλο στους ουρανούς θα βολοδέρνει
με τους δικούς μου στίχους
διπλωμένους προχείρως υπό μάλης
για να κοντοστέκεται όπου βρεί
και μ'αγκομαχητό βαρύ και δύσπνοια
να τους διαβάζει στούς φίλους του εκεί πάνω
και στους γνωστούς του όλους.
Το ποίημα προέρχεται απο τη ποιητική συλλογή του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκη "Φυσώντας των σπονδύλων μου το Φλάουτο"
Ποτάμι η λαγνεία σα λιώνει στά σάλια.
Ως και το φύλλο συκής το απόβαλαν οι κήποι
και τεντώνουν τα κανιά τους καλά
στις σαιζλόνγκ του Ιούνη.
Ξεμυτίζω στης πλατείας τη χούνη,
το τσουρουφλισμένο φοράω καρτιέ
φενάκη στο κεφάλι μου κόκκινη.
Τα χάνει ο κοσμάκης: μέσ'απ'το στόμα μου
τσινώντας μου η κραυγή ξεπηδάει αμάσητη έξω.
Εμένα, ωστόσο, κανείς στο σκαμνί δεν θα με κάτσει,
σκυλί εμένα δεν θα βγεί να μ'αλυχτίσει, λέω.
Προφήτης εγω - κι οι άνθρωποι με άνθη
θα βγούνε στις στράτες
να βλογάν και να ραίνουν τα χνάρια μου.
Ω άνθρωποι -
ω μπουλούκι απο μύτες γνωστικές της απώλειας!
Ιδού εγώ - ο Ποιητής ο δικός σας!
Μυρίστε με!
Τρέμω - σαν τα κρασοπούλια -
τρέμω την τρομερή σας την ετυμηγορία!
Εμένα μόνο θ'αναρπάσουν
μες'απ'τα καιόμενα σπίτια οι πουτάνες,
μόνο εμένα θε να υψώσουνε στα χέρια τους σταυρό
για να με δείξουν στο Θεό
αποδεικνύοντας, έτσι, ενώπιόν Του,
την αθωότητά τους.
Σκυμμένος ο καλός Θεός
θα κλαίει μετά στις σελίδες μου πάνω!
Όχι λέξεις, οχι λέξεις-σπασμοί που σου κάθονται
στο λαρύγγι να σε πνίξουν, οχι! Λέω
θα κλαίει ο Θεούλης ο καλός
κι όλο στους ουρανούς θα βολοδέρνει
με τους δικούς μου στίχους
διπλωμένους προχείρως υπό μάλης
για να κοντοστέκεται όπου βρεί
και μ'αγκομαχητό βαρύ και δύσπνοια
να τους διαβάζει στούς φίλους του εκεί πάνω
και στους γνωστούς του όλους.
Το ποίημα προέρχεται απο τη ποιητική συλλογή του Βλαδίμηρου Μαγιακόφσκη "Φυσώντας των σπονδύλων μου το Φλάουτο"
5 Ιουλ 2008
ΑΠΟΨΗ
Πιστεύεται ότι η επιβολή αυστηρότερων ποινών θα λύσει το πρόβλημα της διακίνησης ναρκωτικών;
Η ερώτηση έχει τεθεί απο Κυπριακή εφημερίδα στην ιστοσελίδα της. Καθότι είναι ένα θέμα με αρκετές περιπλοκές και αντικρουόμενων απόψεων το Μαύρο Αίμα αποφάσισε να κάνει μια παρέμβαση και να εκφράσει την άποψη του.
Η διακίνηση ναρκωτικών και κατεπέκταση η χρήση τους δεν είναι πρόβλημα επιβολής αυστηρότερων ποινών αλλά είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα. Η επιβολή οποιασδήποτε μορφής ποινών δεν θα λύση το πρόβλημα απλούστατα θα το διαιωνίση. Κατεπέκταση το θέμα δεν πρέπει να εξεταστεί σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο ανεξάρτητο απο την ίδια την κοινωνία αλλά σαν ένα πρόβλημα που προέρχεται άμεσα απο την ίδια τη διαμόρφωση της κοινωνίας. Μέσα σε μια κοινωνία όπου η προσωπική ελευθερία των νέων κατακρεουργείται απο κάθε λόγης καταπιέσεις είτε αυτές είναι κρατικές, θρησκευτικές, οικογενειακές, στρατιωτικές και άλλες, βλέπουμε τους νέους να καταφεύγουν σε πράξεις όπου η χρήση διαφόρων ουσιών είναι ένας τρόπος να ξεφύγουν απο ένα κόσμο που τους στερεί το δικαίωμα της δικής τους προσωπικής ελεύθερης ύπαρξης. Σε μια κοινωνία όπου οι νέοι μεγαλώνουν ελεύθερα, αποκτώντας κριτική άποψη, εξωτερικεύοντας τον ίδιο τον εαυτό τους μέσα απο τον ερωτισμό, τα όνειρά τους, την ίδια την υπόστασή τους είναι αρκετά δύσκολο να καταφύγουν σε χρήσεις ουσιών όπως το βλέπουμε σήμερα. Ελεύθερες κοινωνίες, με ελεύθερα σκεπτόμενους νέους περιθωριοποιούν τέτοια φαινόμενα και τελικά τα εξαλείφουν.
Σαν αποτέλεσμα αυτής της σκέψης το πρόβλημα δεν θα λυθεί με ποινές ή ότι άλλο σχετικό. Το πρόβλημα θα λυθεί με μία εκ βαθέων αλλαγή του τρόπου που λειτουργεί η κοινωνία, αντιμετωπίζοντας αυτούς τους ανθρώπους με την αγάπη που τους αξίζει και όχι με περιθωριοποίηση και φυλάκισή τους.
Η ερώτηση έχει τεθεί απο Κυπριακή εφημερίδα στην ιστοσελίδα της. Καθότι είναι ένα θέμα με αρκετές περιπλοκές και αντικρουόμενων απόψεων το Μαύρο Αίμα αποφάσισε να κάνει μια παρέμβαση και να εκφράσει την άποψη του.
Η διακίνηση ναρκωτικών και κατεπέκταση η χρήση τους δεν είναι πρόβλημα επιβολής αυστηρότερων ποινών αλλά είναι ένα κοινωνικό πρόβλημα. Η επιβολή οποιασδήποτε μορφής ποινών δεν θα λύση το πρόβλημα απλούστατα θα το διαιωνίση. Κατεπέκταση το θέμα δεν πρέπει να εξεταστεί σαν ένα κοινωνικό φαινόμενο ανεξάρτητο απο την ίδια την κοινωνία αλλά σαν ένα πρόβλημα που προέρχεται άμεσα απο την ίδια τη διαμόρφωση της κοινωνίας. Μέσα σε μια κοινωνία όπου η προσωπική ελευθερία των νέων κατακρεουργείται απο κάθε λόγης καταπιέσεις είτε αυτές είναι κρατικές, θρησκευτικές, οικογενειακές, στρατιωτικές και άλλες, βλέπουμε τους νέους να καταφεύγουν σε πράξεις όπου η χρήση διαφόρων ουσιών είναι ένας τρόπος να ξεφύγουν απο ένα κόσμο που τους στερεί το δικαίωμα της δικής τους προσωπικής ελεύθερης ύπαρξης. Σε μια κοινωνία όπου οι νέοι μεγαλώνουν ελεύθερα, αποκτώντας κριτική άποψη, εξωτερικεύοντας τον ίδιο τον εαυτό τους μέσα απο τον ερωτισμό, τα όνειρά τους, την ίδια την υπόστασή τους είναι αρκετά δύσκολο να καταφύγουν σε χρήσεις ουσιών όπως το βλέπουμε σήμερα. Ελεύθερες κοινωνίες, με ελεύθερα σκεπτόμενους νέους περιθωριοποιούν τέτοια φαινόμενα και τελικά τα εξαλείφουν.
Σαν αποτέλεσμα αυτής της σκέψης το πρόβλημα δεν θα λυθεί με ποινές ή ότι άλλο σχετικό. Το πρόβλημα θα λυθεί με μία εκ βαθέων αλλαγή του τρόπου που λειτουργεί η κοινωνία, αντιμετωπίζοντας αυτούς τους ανθρώπους με την αγάπη που τους αξίζει και όχι με περιθωριοποίηση και φυλάκισή τους.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)