αρρώστια;

ναι, είμαι ρομαντικός, υπερβολικά συναισθηματικός,
το είδος του ανθρώπου που λατρεύει τους ήρωες,
και δεν πρόκειται ν'απολογηθώ γι'αυτό.
αντιθέτως, σέβομαι τον Χέμινγουεϋ,
που όταν έφτασε στα πέρατα της αντοχής του,
έχωσε την κάννη του όπλου του
στο τρεμάμενο στόμα του,
και σκέφτομαι τον Βαν Γκογκ που έκοψε κομμάτι
απο το αυτί του για μια πόρνη
κι ύστερα τίναξε τα μυαλά του στον αέρα
καταμεσής στο χωράφι με τα καλαμπόκια
μετά είναι ο Τσάτερτον που ήπιε ποντικοφάρμακο
(εξαιρετικά επώδυνος θάνατος ακόμα και
για ενα πλαστογράφο)
κι ο Έζρα Πάουντ που τον έσερναν στους σκονισμένους
δρομους
της Ιταλίας μέσα σ'ένα κλουβί κι ύστερα τον έκλεισαν
στο τρελάδικο
ο Σέλιν που τον καταλήστεψαν,τον ξεφτίλισαν
τον βασάνισαν οι Γάλλοι
ο Φιτζέραλντ που μόλις έκοψε το ποτό πήγε και ψόφησε
ο Μότσαρτ που τον έθαψαν με τους απόρους
ο Μπετόβεν που κουφάθηκε
ο Αμπρόουζ Μπηρς που χάθηκε στις ερημιές του Μεξικού
ο Χαρτ Κρέιν που πήδηξε απ'την κουπαστή του πλοίου
για να καταλήξει στη προπέλα
ο Τολστόι που ασπάστηκε το Χριστό
και χάρισε όλα τα υπάρχοντα του στους φτωχούς
ο Τουλούζ Λωτρέκ με το κοντό,το παραμορφωμένο
σώμα και το τέλεια αναπτυγμένο πνεύμα,
που ζωγράφιζε όσα έβλεπε κι ακόμα περισσότερα
ο Ντ.Χ.Λώρενς που πέθανε φυματικός
κι ετοίμασε το δικό του Πλοίο του Θανάτου
ενω έγραφε τα τελευταία σπουδαία ποιήματά του
ο Λι Πο που έκαψε τα δικά του
ποιήματα και τα πέταξε στο ποτάμι να τα πάρει το νερό
ο Σέργουντ Άντερσον που πέθανε απο περιτονίτιδα αφου
κατάπιε
μια οδοντογλυφίδα (ήταν σ'ένα πάρτι κι έπινε μαρτίνι
όταν κατάπιε την ελιά μαζί με την οδοντογλυφίδα)
ο Ουίλφρεντ Όουενς που σκοτώθηκε στον πρώτο
μεγάλο πόλεμο ενώ έσωζε τον κόσμο για χάρη
της δημοκρατίας
ο Σωκράτης που ήπιε κώνειο με το χαμόγελο στα χείλη
ο Νίτσε που τρελάθηκε
ο Ντε Κουίνσυ που εθίστηκε στο όπιο
ο Ντοστογιέφσκι που στάθηκε με τα μάτια δεμένα
μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα
ο Χάμσουν που έφαγε τις σάρκες του
ο Χάρυ Κρόσμπυ που αυτοκτόνησε
πιασμένος χέρι χέρι με την πόρνη του
ο Τσαϊκόφσκι που για να ξεφύγει
απο την ομοφυλοφιλία του παντρεύτηκε μια ντίβα της
όπερας
ο Χένρυ Μίλερ που,όταν γέρασε,την ψώνισε
με τις νεαρές Ασιάτισσες
ο Τζών Ντος Πάσος που απο ένθερμος αριστερός
έγινε υπερσυντηρητικός ρεπουπλικανός
ο Άλντους Χάξλευ που έπαιρνε παραισθησιογόνα
και πλούτιζε με αμύθητους θησαυρούς τη φαντασία του
ο Μπράμς που,όταν ήταν νέος,
μηχανευόταν τρόπους για να χτίσει
δυνατό σώμα επειδή ένοιωθε πως το μυαλο δεν αρκούσε
ο Φρανσουά Βιγιόν που τον κυνήγησαν
απ'το Παρίσι, όχι για τις ιδέες του αλλά επειδή ήταν κλέφτης
ο Τόμας Γουλφ που ένιωθε πως δεν μπορούσε να
ξαναπάει σπίτι του
αν δεν γινόταν πρώτα διάσημος
κι ο Φώκνερ που, όταν έπαιρνε την πρωινή του
αλληλογραφία,κρατούσε ψηλά τους φακέλους
και τους κοίταζε στο φως
του ήλιου κι αν δεν έβλεπε μέσα επιταγή τους πετούσε
ο Ουίλιαμ Μπάροουζ που πυροβόλησε και σκότωσε
τη γυναίκα του
(στόχευε στο μήλο που ήταν πάνω στο κεφάλι της,
δεν το πέτυχε)
ο Νόρμαν Μέιλερ που μαχαίρωσε τη δική του γυναίκα
χωρίς κανένα μήλο στη μέση
ο Σάλιντζερ που πίστευε πως δεν άξιζε να γράφει
σ'αυτό το κόσμο
ο Τζιν Τζούλιους Κρίστιαν Σιμπέλιους,
ένας περήφανος και ωραίος άνθρωπος
συνθέτης αξιόλογης μουσικής
που μετά τα σαράντα του χρόνια
αποσύρθηκε και δεν εμφανιζόταν
σχεδόν ποτέ
κανείς δεν ξέρει με σιγουριά
ποιός ακριβώς ήταν ο Σαίξπηρ
η νυχτερινή ζωή σκότωσε τον Τρούμαν Καπότε
ο Άλεν Γκίνσμπέργκ που έγινε καθηγητής κολεγίου
ο Ουίλιαμ Σαρόγιαν που παντρεύτηκε την ίδια γυναίκα
δύο φορές (αλλά τότε ειχε ήδη χάσει το δρόμο του,έτσι
κι αλλιώς)
ο Τζον Φάντε που τον πετσόκοβε κομματάκι κομματάκι
με το χειρουργικό νυστέρι μπροστά
στα ίδια μου τα μάτια
ο Ρόμπινσον Τζέφρες (ο πιο περήφανος ποιητής απ'όλους)
που έγραφε
παρακλητικές επιστολές στους ανθρώπους της εξουσίας

φυσικά
υπάρχουν κάμποσοι
ακόμα
και θα μπορούσα
να συνεχίζω
έτσι
για πολύ
αλλά
ακόμα
κι εγώ
(ο ρομαντικός)
αρχίζω να
κουράζομαι.

οι άντρες και οι γυναίκες
-του παρόντος και του παρελθόντος-
που δημιούργησαν και δημιουργούν
καινούργιους κόσμους
για εμάς τους υπόλοιπους,
παρά τη φωτιά και παρά
τον πάγο,
παρά την εχθρότητα των κυβερνήσεων,
παρά την εγγενή καχυποψία
των μαζών,
πεθαίνουν τελικά
με μοναδικό τρόπο
και συνήθως
μόνοι.

δεν είναι δυνατόν
να μην τους θαυμάζεις
για το θάρρος,
και την προσπάθεια τους.
είναι καλοί ακόμα κι όταν
δεν είναι στα καλύτερά τους.

τι συμμορία κι αυτή
και τι πηγή φωτός
τι πηγή χαράς

όλοι τους,
ήρωες που πρέπει
να ευγνωμονείς
κα να θαυμάζεις απο μακριά
ενω ξυπνάς
απ'τα συνηθισμένα σου
όνειρα
κάθε πρωί

Charles Bukowski
Να περιφέρεσαι στην Τρέλα

Οι Γάτες των φορτηγών

Ποίηση : Νίκος Καββαδίας
Μουσική - Εκτέλεση : Ξέμπαρκοι
Δίσκος : S/S Ιόνιον 1934

Στο κάλεσμα της Πατρίδας

Χθές είχα τη "τύχη" να παρουσιαστώ σαν έφεδρος στρατιώτης, στη μονάδα μου για να "εκπαιδευτώ" για μια ακόμη φορά, έτσι ώστε να είμαι έτοιμος όταν η πατρίδα μου το ζητήσει να προτάξω τα στήθη μου στον εχθρό, μην έχοντας τίποτα άλλο καλύτερο να κάνω προφανώς. Μεταξύ μας δεν εχω διάθεση να εμπλακώ στο προσεχές μέλλον ή σε κάποιο αόριστο χρόνο σε εμπόλεμες καταστάσεις, για ένα απλό λόγο. Προτιμάω να πίνω ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, ακούγοντας μουσική και διαβάζοντας κανένα βιβλίο έχοντας στο πλευρό μου μια όμορφη ύπαρξη παρά να σέρνομαι με το όπλο ανα χείρας περιμένοντας πότε θα με βρεί καμιά "αδέσποτη" σφαίρα απο εχθρούς ή φίλους στα προταγμένα μου στήθη. Κάποιος θα μου πεί εύλογα. Δεν ντρέπεσαι. Δεν αγαπάς την πατρίδα σου. Ποιά πατρίδα ρε μαλάκες που την έχετε κάνει σαν τα μούτρα σας. Έτσι όπως την έχετε διαμελίσει κανένας δεν θα γνωρίζει πιο κομμάτι να υπερασπιστεί. Το βόρειο, το νότιο, το ανατολικό, το δυτικό;
Βρίσκομαι λοιπόν στοιχισμένος σε δυάδες, μαζί με άλλους εφέδρους που και αυτοί με τη σειρά τους παράτησαν τις δουλειές τους και ήρθαν να "εκπαιδευτούν" για να είναι κι αυτοί έτοιμοι όταν τους ζητηθεί, και αναμένουμε τον διοικητή της μεραρχίας να έρθει να μας μιλήσει, διότι βλέποντας μάλλον την ενδυματολογική μας κατάσταση, (οι μισοί δε ν φοράνε στολή, και οι άλλοι μισοί τρέχα γύρευε αν αυτό που φοράνε είναι στολή) αποφάσισε να μας κατηχήσει και να μας κάνει να νοιώσουμε και πάλι περήφανοι στρατιώτες.

Αρχίζει λοιπόν να αραδιάζει τυποποιημένες προτάσεις του τύπου, "πρέπει κάθε φορά που ερχόμαστε να είμαστε πειθαρχημένοι, με τις στολές μας, τα κράνη μας γιατί ο εχθρός είναι δίπλα" ή "Είσαστε έφεδροι η ψυχή του στρατεύματος και κάθε φορά που θα έρχεστε θα τυγχάνεται της κατάλληλης "εκπαιδεύσεως" κατά ειδικότητα έτσι ώστε να φρεσκαρίζονται οι πολεμικές σας γνώσεις ώστε αναπάσα στιγμή να είσαστε έτοιμοι". Συνηθισμένα θα έλεγε κάποιος. Αυτά ακούμε κάθε φορά που πάμε. Εύλογη παρατήρηση. Όμως το ένστολο ανθρωποειδές συνεχίζει με το εκπληκτικό "Κι αν κάποιοι μιλάνε για περιρέουσες ατμόσφαιρες, όπως το 2004, να γνωρίζεται ότι ο στρατός είναι έτοιμος μόλις ειδοποιηθεί έγκαιρα απο τη δημοκρατία να αντιμετωπίση οποιαδήποτε απειλή κατά του κράτους. Θυμήθείτε τους πελλοπονησιακούς πολέμους". Το τελευταία ακόμα δεν κατάλαβα που κολάει. Το είπε όμως. Μάλλον στη προσπάθεια του να μας κατηχήσει πατριωτικά τα έκανε μπούρδες. Συνεχίζει που λέτε να αραδιάζει και άλλα τέτοια και λέω στον εαυτό μου. "Που βρίσκομαι ρε γαμώτο. Εκτινάχθηκα ξαφνικά απο το 2009, με κάποια μαγική μηχανή του χρόνου και βρέθηκα πίσω σε εποχές όπου τέτοια κουβέντες δεν έβγαιναν μονάχα απο τα στόματα στρατιωτικών ενταγμένοι στη προάσπιση του έθνους αλλά και απο στόματα πολιτικών ουδεμία σχέση εχόντων με τη λογική. Οι ίδιοι που με τις κοτσάνες που έριχναν απο δώ και απο εκεί κατάφεραν να διαμελίσουν τον τόπο;" Τελικά κατάλαβα που το πήγαινε ο μέγας φωστήρας. Η "εκπαίδευση" δεν συνίστατο στο φρεσκάρισμα των πολεμικών μας γνώσεων, αλλά στο φρεσκάρισμα των πατριωτικών μας γνώσεων, τώρα που οι περισσότεροι απο εμάς έχουμε κουραστεί να ακούμε τις ίδιες μαλακίες για χρόνια και ζητάμε πρόοδο αυτού του τόπου (14μηνή θητεία στο στρατό και κατεπέκταση κατάργηση του με τη λύση, εκσυγχρονισμό της παιδείας, προσπάθεια λύσης του Κυπριακού, τομές στη κοινωνία). Βλέπετε η επερχόμενη αλλαγή, αλλάζει άρδην τα δεδομένα. Με την αλλαγή δεν θα υπάρχει εχθρός για να μπορούμε να συντηρούμε τις χιλιάδες των αντιπαραγωγικών μας στρατιωτικών και της ηλιθιότητας που αυτό επιφέρει.
Μετά απο αρκετή ώρα πατριωτικής ομιλίας, ο μέγας φωστήρας αποφάνθηκε ότι απο την στιγμή που δεν υπάρχει άλλη επιλογή πρέπει να μαζευόμαστε κάθε τόσο σαν καλά στρατιωτάκια και να συνεχίζουμε την "εκπαιδευσή" μας μήπως και μας κάνει "Μπού" ο εχθρός απο δίπλα. Τότε μέσα απο το συντεταγμένο πλήθος των εφέδρων στρατιωτών ακούστηκε το επίσης εκπληκτικό "Λύστε το Κυπριακό". Αυτό ήταν. Ο Μέγας Φωστήρας αλλάξε αμέσως κουβέντα και ζήτησε αμέσως να προχωρήσουμε στην "εκπαίδευση" μας. Πού όπως ύθισται συνεχίστηκε με διάβασμα εφημερίδας, κανένα υπνάκι κάτω απο κανένα δέντρο, αρκετό κατούρημα απο τους πολλούς καφέδες που πίνεις για να σπάσεις την μονοτονία, μέχρι την επίδωση του ΦΑΠ για την επόμενη παρουσίαση. Χέστηκε η φοράδα στ'αλώνι που λέμε.
Έτσι λοιπόν τελείωσε για ακόμα μια φορά η παρουσίαση μου σαν έφεδρος, αποκομίζοντας αρκετή πατριωτική εκπαίδευση. Τώρα που το σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή που κάποιος αναφώνισε " Λύστε το Κυπριακό" , θα έπρεπε να φωνάξω και εγω "Ζήτω η μαλακία".