Λύκος

Είχα πρόθεση να γράψω ένα κείμενο για τους Λύκους και ψάχνοντας για κάποιο βίντεο να συνοδέψω το κείμενό μου έπεσα πάνω σε αυτό το οποίο αναρτώ μόνο του και επιφυλάσσομαι να επιστρέψω με ένα δικό μου κείμενο.

Κατερίνα Γώγου

Η ελευθερία μου είναι στίς σόλες
των αλήτικων παπουτσιών μου.
Φέρνω τον κόσμο άνω κάτω.
Μπορώ να σεργιανίσω
ό,τι ώρα μου γουστάρει.
Π.χ. την ώρα που βάζετε τις μασέλες σας
στο ποτηράκι με το νερό πρίν κοιμηθείται
την ώρα που απαυτωνόσαστε
την ώρα που κάνετε το χρέος σας
στα παιδιά σας
στο σωματείο σας
την ώρα που σας έχουν χώσει την ιδέα
πως τρώτε αυγολέμονο
και τρώτε σκατά
μπορώ και περπατάω με τ'αλήτικα παπούτσια μου
πάνω απ'τις στέγες σας
- όχι ρε παιδάκι μου σαν εκείνη
την ηλίθια με τη σκούπα, την Μαίρη Πόπινς-
δεν πιάνεται το κανάλι μου
μόνο όσοι έχουμε το ίδιο μήκος κύματος
ανθρωπάκια χέστες κατά βάθος σας λυπάμαι
αλλά τώρα δε χάνω το χρόνο μου μαζί σας
δεν θέλω παρτίδες με κανένα σας
η ελευθερία σας
είναι στις σόλες των τρύπιων παπουτσιών μου
θάρθει η ώρα που θα τις γλύφετε
και θα ουρλιάζετε κλαίγοντας "θαύμα θαύμα"
αυτά τα παπούτσια
ποτέ δεν ξεκουράζονται κι ούτε βιάζονται
όταν εγω καθαρίσω από δω
θα τα φορέσει ο Παύλος, η Μυρτώ, φοράμε το ίδιο
νούμερο
δε λυώνουν όσες πρόκες κι αν ρίχνεται στο δρόμο
σας βαράνε στο δόξα πατρί σας
θάρθει η ώρα που θα τρέχετε απεγνωσμένα στο στιλβωτήριο
"συνοδοιπόροι" κι "αποστάτες"
να βάψετε τα δικά σας
μα η μπογιά
δεν θα πιάνει
ό'τι κι αν κάνετε, όσα κι αν δίνεται
τέτοιο άτιμο κόκκινο είναι το κόκκινο το δικό μας.

Απο την ποιητική συλλογή της Κατερίνας Γώγου
"Τρία Κλίκ Αριστερά"

Η μοναξιά του να είσαι άνθρωπος

Εσείς τι θα κάνατε αν κάποιος χρειαζόταν απελπισμένα τη βοήθειά σας, κάποιος που οι συνθήκες δεν του επιτρέπουν να βοηθήσει ο ίδιος τον εαυτό του με τα δικά του μέσα;
Σε μια κοινωνία όπου ο καθένας κινείται με στόχο το προσωπικό συμφέρον, οι ανθρώπινες σχέσεις και κατεπέκταση οι σχέσεις του ανθρώπου με τη φύση αλλά και με τα διάφορα είδη του ζωικού βασιλείου (στο οποίο ανήκει και ο άνθρωπος), έχουν περιέλθει σε μια κατάσταση ανυπαρξίας. Δεν υπάρχουν σχέσεις. Ο άνθρωπος εχει αλλοτριωθεί απο τον ίδιο τον εαυτό του αλλα και απο τους γύρω του, και απο την ίδια την φύση. Ευτυχώς όμως υπάρχουν ανθρώποι πάνω σ'αυτό τον πλανήτη, που σε αντίθεση με το τι συμβαίνει γύρω τους, αντιστέκονται και παραμένουν άνθρωποι πότε με τα λόγια τους, πότε με τις πράξεις τους, που όμως αυτός ο τρόπος ζωής τους καθιστά μόνους. Αυτοί οι άνθρωποι νοιώθουν μέχρι το απειροελάχιστο μόριο της ύπαρξης τους την μοναξιά του να είσαι άνθρωπος.
Ένας απο αυτούς τους ανθρώπους είναι και ένας φίλος μου. Ένας φίλος που με τις πράξεις του, μου δείχνει ότι η ανθρωπιά και η αγάπη δεν εχει εξαφανιστή, δεν έχει πεθάνει. Και ότι υπάρχει ένας τρόπος ζωής διαφορετικός απο αυτόν που ζούμε σήμερα.
Ένα μικρό γατάκι είναι η αιτία που γράφω αυτό το κείμενο. Ένα μικρό γατάκι που βρέθηκε μονάχο, χωρίς την προστασία την μάνας του αντιμέτωπο με τις αρρώστιες και τις κακουχίες που προσλαμβάνουν ένα μικρό πλάσμα στα πρώτα βήματά του στον κόσμο. Απελπιστικά μόνο, ανήμπορο να βρεί τροφή, βρήκε καταφύγιο στους χώρους στάθμευσης της πολυκατοικίας που μένει ο φίλος μου. Το κλάμα του, ενα κλάμα "κραυγή" για βοήθεια αντήχησε στα αυτιά του φίλου μου που το αναζήτησε. Το βρήκε και το πήρε στα χέρια του, που τρεμάμενο, φοβισμένο και άρρωστο ήταν σχεδόν νεκρό. Το πήρε στο δικό του χώρο, όπου του έβαλε τροφή, το καθάρισε και του πρόσφερε ενα χώρο ασφάλειας. Την επόμενη μέρα το πήρε στο κτηνίατρο όπου του προσφέρθηκε ιατρική περίθαλψη. Η αγάπη που προσφέρθηκε σ'αυτό το γατάκι το "επανέφερε"στη ζωή. Τώρα είναι υγιέστατο, τρέχει, παίζει, γεμάτο απο ζωή ανακαλύπτει τον κόσμο.
Το γατάκι αυτό κατάφερε να επιζήσει χάρη στην αγάπη και τη φροντίδα που του πρόσφερε ο φίλος μου. Πόσα όμως γατάκια δεν καταφέρνουν να επιζήσουν γιατί δεν βρίσκεται κάποιος να τα βοηθήσει, να τα περιθάλψει, να τους δώσει την αγάπη που χρειάζονται. Για βάλτε τώρα στη θέση που βρέθηκε το γατάκι ένα ανθρώπινο βρέφος. Πώς θα ήταν η αντίδραση σας;

Σ'ευχαριστώ φίλε που παραμένεις άνθρωπος.

Edith Piaf - Milord

Ένας αυτόπτης μάρτυρας μιλά για τη σφαγή στο Παλαίκυθρο...

Αν η μια από τις μεγαλύτερες ντροπές της κοινής μας ιστορίας είναι ο βιασμός και η σφαγή των γυναικών και των παιδιών στα χωριά Μάραθα - Σανταλάρης και Αλόα (Murataga-Atlilar-Sandallar), τότε η άλλη είναι αυτό που συνέβη στο Παλαίκυθρο (Balikesir).

Η ιστορία του Παλαίκυθρου κρατήθηκε μυστική από τους απλούς Τουρκοκύπριους - δεν είχαν ιδέα τι συνέβη εκεί, όπως και οι Ελληνοκύπριοι δεν ήξεραν τι συνέβη στη Μάραθα, τον Σανταλάρη και την Αλόα.

Συνεχώς επιστρέφω στην ιστορία του Παλαίκυθρου διότι δυσκολευόμουν να καταλάβω τι ακριβώς συνέβη, αλλά κυρίως, γιατί συνέβη.

Τι συνέβη στο Παλαίκυθρο τον Αύγουστο του 1974;

Στις 17 Αυγούστου 1974, τρεις ή τέσσερις Τουρκοκύπριοι πήγαν στο Παλαίκυθρο για να λεηλατήσουν... Μια μέρα πριν, είχαν πάει στη φάρμα της οικογένειας Σουππουρή για να κλέψουν τις αγελάδες και τα άλλα ζώα.

Είκοσι ένας Ελληνοκύπριοι, οι περισσότεροι γυναίκες και παιδιά μαζεύτηκαν στο σπίτι του Σουππουρή. Δεν είχαν φύγει, πιθανόν λόγω των ζώων - σε πολλές περιπτώσεις οι άνθρωποι που είχαν ζώα δίσταζαν να φύγουν από τα σπίτια τους και να τρέξουν για την ασφάλειά τους. Έτσι, οι τέσσερις Τουρκοκύπριοι πήγαν στο Παλαίκυθρο για να λεηλατήσουν και πιθανόν συζήτησαν με τον παππού Σουππουρή που είχε φάρμα. Υπάρχουν φήμες λένε ότι ήθελαν να κλέψουν τη μηχανή αρμέγματος που ήταν αρκετά καινούργια στην περιοχή. Μετά από πολλές συνεντεύξεις με Ελληνοκύπριους σχετικά με το Παλαίκυθρο μια μέρα δημοσίευσα την ιστορία, και πήρα τηλεφώνημα από ένα μάρτυρα που ήθελε να μου μιλήσει για τη σφαγή. Είναι από την Επηχώ (Cihangir-Abohor) και είναι περίπου 50 χρονών. Δεν ήταν αναμειγμένος με απρεπείς ενέργειες αλλά είναι ένας σημαντικός αυτόπτης μάρτυρας από την περιοχή που είδε πολλά.

Συναντηθήκαμε στο σπίτι του και μου είπε την ιστορία του:

"Είχαν έρθει στο χωριό μας την Επηχώ (Abohor-Cihangir) Ελληνοκύπριοι και λεηλάτησαν τα σπίτια μας και έσπασαν κάποια έπιπλα. Συνεπώς πήγαμε να πάρουμε κάποια έπιπλα από τα σπίτια των Ελληνοκυπρίων ώστε να αντικαταστήσουμε τα δικά μας σπασμένα έπιπλα. Απ' ό,τι θυμούμαι, γύρω στο μεσημέρι στις 17 Αυγούστου 1974 πήγαμε στο Παλαίκυθρο. Είδαμε ότι τα σπίτια στο Παλαίκυθρο δεν είχαν ανοιχτεί ακόμα. Είμαστε 5-6 φίλοι έτσι πήγαμε σε διαφορετικά σπίτια. Όταν μπήκαμε στο πρώτο σπίτι, ένας Τούρκος στρατιώτης άρχισε να φωνάζει:

"Θα σε πυροβολήσω! Ψηλά τα χέρια!"

Μας μάζεψε εκεί και είπε:
"Ποιος πυροβόλησε αυτούς τους ανθρώπους; Ορκίζομαι ότι θα τον σκοτώσω, όποιος και να είναι!"
Φοβηθήκαμε... Στο σπίτι ήταν μια γυναίκα με ένα παιδί - το παιδί το είχαν πυροβολήσει στην κοιλιά και η μητέρα που το κρατούσε ήταν πεθαμένη. Υπήρχε μια άλλη γυναίκα που ήταν πληγωμένη στο πόδι. Μάθαμε αργότερα ότι το ένα της πόδι ήταν ανάπηρο και την πυροβόλησαν στο γερό της πόδι. Έλεγε "Παττίχες! Παττίχες!", ζητούσε καρπούζι ενώ στεκόταν στη μέση του δωματίου. Διψούσε τόσο πολύ... Κάποιοι από τους Τούρκους στρατιώτες ήταν πολύ θυμωμένοι με ό,τι συνέβη.

Κοντά στο σπίτι ήταν ένα βαν Peugeot... Υπήρχαν 3-4 νεκρά σώματα και ανάμεσά τους ένα αγόρι 12-13 χρονών που προσποιούνταν ότι ήταν πεθαμένο. Όταν ο Τούρκος διοικητής μάς ανάγκασε να σηκώσουμε τα χέρια στον αέρα, το αγόρι πήρε κουράγιο. Σηκώθηκε και είπε στο διοικητή "μιλάς αγγλικά;".

Ο Τούρκος στρατιώτης δεν μιλούσε αγγλικά. Υπήρχε ένας χωρικός δίπλα μας και το παιδί του είπε "δεν είναι αυτοί που μας πυροβόλησαν...".

"Μίλα" είπε ο διοικητής και το παιδί άρχισε να μιλά ελληνικά και ο χωρικός μας μετάφραζε στα τούρκικα στον διοικητή... Το παιδί είπε: "Τρία άτομα ήρθαν με ένα κόκκινο τράκτορ... Αυτοί δεν είναι οι άνθρωποι που μας πυροβόλησαν....". Το παιδί ήταν πυροβολημένο σε 5-6 σημεία, φορούσε ένα άσπρο πουκάμισο, γεμάτο αίματα. Σκέφτηκα "γιατί τον πυροβόλησαν τόσες φορές αλλά δεν κατάφεραν να τον σκοτώσουν;". Διότι είχαν ένα όπλο Thompson και δεν δούλευε καλά το ελατήριο του... Ίσως γι' αυτό επέζησε...

Ο στρατιώτης είπε "Οκέι..."

Υπήρχε ένα άλλο παιδί στις τριανταφυλλιές που έτρεμε πολύ...

Ο Τούρκος στρατιώτης μας διέταξε να σκάψουμε και να θάψουμε τα νεκρά σώματα αλλά καθώς μας έδωσε τη διαταγή αυτή, το 12χρονο αγόρι άρχισε να τρέχει και μπήκε στο σπίτι της οικογένειας Σουππουρή. Ο στρατιώτης μάς διέταξε να τρέξουμε πίσω του. Τρέξαμε... Το παιδί πήγε στο υπνοδωμάτιο. Στο κρεβάτι ήταν μια γυναίκα εντελώς γυμνή... Το παιδί πήδηξε πάνω της, σκεπάζοντας την με το σώμα του και φωνάζοντας "Μάνα μου!..."

Την πυροβόλησαν στα γεννητικά της όργανα και το παιδί προσπαθούσε να σταματήσει το αίμα με βαμβάκι. Την είχαν βιάσει και πυροβολήσει. Αργότερα αυτός που τη βίασε μας καυχιόταν ότι "Και τους βίασα και τους σκότωσα..."

Μέσα στο σπίτι ήταν ένα νεαρό κορίτσι σε μια πολυθρόνα, μισόγυμνο. Την είχαν σκοτώσει και εκείνη.

Κλείσαμε την πόρτα και βγήκαμε έξω...

Είχαν μαζέψει μερικούς Τουρκοκύπριους γύρω από το χωριό και τους έβαλαν σε γραμμή. Το 12χρονο αγόρι υπέδειξε ποιοι έκαναν τη σφαγή αυτή. Τρεις Τουρκοκύπριοι συνελήφθηκαν και τους πήραν στη Μια Μηλιά (Haspolat) για να δικαστούν. Αργότερα, κάποιοι άνθρωποι από το χωριό μας πήγαν στη Μια Μηλιά και είπαν ιστορίες στους Τούρκους στρατιώτες ότι αυτοί που θα τους δίκαζαν επίσης υπέφεραν και έπεισαν τους στρατιώτες να τους αφήσουν ελεύθερους. Έτσι έφυγαν ατιμώρητοι.

Μετά από 10 λεπτά ήρθαν η Ερυθρά Ημισέληνος και οι άλλοι στρατιώτες... Ήρθε και ένας στρατιωτικός γιατρός για να δει τους πληγωμένους και να πει ποιοι ήταν πεθαμένοι για να θαφτούν.

Όταν ήρθε αυτός ο γιατρός, κάποιοι άνθρωποι άρχισαν να βγαίνουν από τη σοφίτα του σπιτιού - πρέπει να κρύφτηκαν εκεί. Άρχισαν να περιγράφουν τι έγινε. Ένας από αυτούς περιέγραψε έναν από τους δολοφόνους:
"Δουλεύαμε μαζί του στα καμίνια".

Υπήρχαν ανάμεσά τους και Ελληνοκύπριοι που μιλούσαν τούρκικα. Αυτούς τους ανθρώπους τους πήραν στη Βώνη την επόμενη μέρα. Όταν μπήκαμε στη μάντρα του Σουππουρή, είδαμε τα νεκρά σώματα τεσσάρων αντρών - είχαν τα ρολόγια τους πάνω τους. Μετά την πιστοποίηση του θανάτου 17-18 από αυτούς, τους έθαψαν σε ένα χαντάκι κοντά στο σπίτι... Και ξέρεις αυτόν το μαζικό τάφο που εντοπίστηκε και ανασκάφηκε...

Δεν έγινε τέτοιο πράγμα σε άλλο τόπο. Είναι ντροπή που αυτοί οι τρεις Τουρκοκύπριοι το έκαναν αυτό... Ήθελα να σου πω αυτά που ξέρω ώστε όλοι να καταλάβουν τι έγινε. Ντρέπομαι για αυτά που έκαναν..."

Sevgul Uludag
(Πηγή εφημερίδα πολίτης)