ΤΟ ΔΕΝΤΡΟ

Στη γειτονιά που μεγάλωσα, απέναντι απο τα σπίτια μας ενα δασίλιο απο κυπαρίσια απλωνόταν κάτω απο ενα μικρό λόφο, μοναδικό απομεινάρι ίσως ενός μεγαλύτερου δάσους κάποιας άλλης εποχής. Ανάμεσα στα κυπαρίσια, ενα άγνωστο για μας τότε δέντρο (ήμασταν μικροί τότε), ξεπρόβαλλε ακριβώς στο κέντρο, και έτσι θεόρατο με τα κλαδιά του να χαϊδεύουν τις κορυφές των κυπαρισιών μας προκαλούσε να το γνωρίζουσε, να το αγγίξουμε, να το γευτούμε. Μην γνωρίζοντας τι δέντρο ήταν, αποφασίσαμε να το ονομάσουμε απλά "Το Δέντρο".
Μαζευόμασταν τα απογεύματα δίπλα απο το κορμό του και μέναμε εκεί με τις ώρες μέχρι που βράδιαζε. Γελάγαμε, τραγουδούσαμε, παίζαμε και κάποτε κατασκευάζαμε και μικρά σπιτάκια απο ξύλα που μαζεύαμε απο αναγειρόμενες οικοδομές και τα τοποθετούσαμε με εξαιρετική προσοχή ανάμεσα στα κλαδιά, ανησυχόντας μήπως τα τσακίσουμε. Κάποιες νύχτες που το νυχτερινο αεράκι έκανε τα φύλλα να θροΐζουν, εμάς αυτό το θρόϊσμα μας φαινόταν να ερχόταν απο κάπου μαγικά. Μας αποκάλυπτε κόσμους που φτιάχναμε στο μυαλό μας και όπου μας ταξίδευε το δέντρο. Ονειρευόμασταν ότι ταξιδεύαμε πάνω στο δέντρο και ότι ήμασταν εξερευνητές χαμένων κόσμων όπου περίμεναν υπομονετικά να ανακαλυφθούν.
Το δέντρο έγινε σιγά σιγά κομμάτι του εαυτού μας. Το ερωτευτήκαμε, το αγαπήσαμε. Εκεί δίπλα στο κορμό του δέντρου γνώρισα για πρώτη φορά τον έρωτα. Ήταν η Μαρία. Είχε έρθει ένα απόγευμα με κάποια άλλα παιδιά απο κάποια άλλη γειτονιά και την θυμάμαι να στέκεται εκεί δίπλα στο κορμό μένα κάτασπρο φορεματάκι και πλεξούδες στα πυρόξανθα μαλλιά της. Την φίλησα. Και αυτή έβαλε τα κλάματα και έφυγε τρέχοντας. Έγινα κατακκόκινος απο ντροπή. Χάραξα στο κορμό το αρχικό της Μ.
Ένα πρωΐ ξύπνησα λουσμένος στον ιδρώτα απο κάποιο όνειρο. Ήμουνα λέει ξαπλωμένος ανάμεσα σε φύλλα πλάι στο κορμό του δέντρου και παρακολουθούσα τις ηλιακτίδες να τρεμοπαίζουν καθώς τα κλαδιά και τα φύλλα πάλλονταν κάτω απο τους ρυθμούς του αέρα, όταν ξαφνικά το δέντρο άρχισε να συρρικνώνεται, τα φύλλα να σκορπίζουν στον αέρα και εγώ με δάκρυα στα μάτια αγκαλιάζοντας τον κορμό να το παρακαλάω να μεγαλώσει και πάλι μέχρι που χάθηκε απο τα μάτια μου αφήνοντας μονάχα ένα σημάδι σκαμμένο χώμα εκεί που βρισκόταν. Η ανείπωτη αγωνία του ονείρου με ξύπνησε και αμέσως βρέθηκα έξω απο το σπίτι τρέχοντας προς το μέρος του μικρού λόφου. Κάτω απο το λόφο υπήρχαν μονάχα μπουλντόζες και φορτηγά. Το δασίλιο απο κυπαρίσια με Το Δέντρο να ξεπροβάλλει θεόρατο απο το κέντρο τους δεν υπήρχε πια. Έμεινα να κοιτάζω με δάκρυα στα μάτια το σκαμμενο χώρο κάτω απο το λόφο προσπαθώντας να ακούσω ένα μικρό θρόϊσμα απο φύλλα.
Χρόνια μετά όταν μεγάλωσα και επέστρεψα στις γειτονιές όπου έμενα μικρός προωθούμενος απο κάποια νοσταλγία επισκέφθηκα το χώρο όπου βρισκόταν ο μικρός λόφος και το δασίλιο. Ο μικρός λόφος έιχε χαθεί πια. Κάμποσα σπίτια είχαν κτιστεί και αρκετά μαγαζιά. Κάπου ανάμεσα όμως στα σπίτια εκεί που βρισκόταν το δασίλιο ένα δέντρο βρισκόταν στη μέση μιας μικρής πλατείας. Έμοιαζε ολόιδιο με το δικό μας δέντρο. Κοντοστάθηκα δίπλα του και μου φάνηκε πως ανάμεσα στις αφίσες και τις ταπέλλες που ήταν στερωμένες πάνω στο κορμό του είδα χαραγμένο ενά γράμμα. Το Μ.