10 Νοε 2008

Η αποθαμένη

Αν ξάφνου δεν υπάρχεις,
αν ξάφνου δε ζεις
εγώ θα συνεχίσω να ζω.

Δεν τολμώ,
δεν τολμώ να γράψω,
αν πεθάνεις.

Εγώ θα συνεχίσω να ζω.

Γιατί όπου ένας άνθρωπος δεν έχει φωνή
εκεί θα είναι η φωνή μου.

Όταν οι μαύροι μαστιγώνονται,
δε θα μπορώ να είμαι πεθαμένος.
Όταν τ'αδέρφια μου μπαίνουν στα σίδερα
θα είμαι κι εγώ μαζί τους.

Όταν η νίκη,
όχι η νίκη μου,
αλλ'η μεγάλη νίκη
έρθει,
κι αν είμαι άλαλος πρέπει να μιλήσω
θα τη δω να έρχεται έστω κι αν είμαι τυφλός.

Όχι, συγχώρα με.
Αν δε ζεις,
αν,αγαπημένη,έρωτά μου
αν εσύ
έχεις πεθάνει,
όλα τα φύλλα θα πέσουν στο στήθος μου,
θα βρέχει μερόνυχτα μέσ'στην ψυχή μου,
το χιόνι θα καίει την καρδιά μου,
θα βαδίζω με κρύο και φωτιά και θάνατο και χιόνι,
τα πόδια μου θα θέλουν να'ρθουν εκεί που κοιμάσαι,
μα
εγώ θα συνεχίσω τη ζωή,
γιατί με θέλεις πάνω απ'όλα να'μαι
ατίθασος,
και γιατί το ξέρεις,αγαπημένη,πως δεν είμαι ένας άντρας
μόνο
μα όλοι οι άντρες.

Pablo Neruda
(Οι στίχοι του Καπετάνιου)

2 σχόλια:

jacki είπε...

Υπέροχος ο Νερούδα.. Πολύ όμορφοι και με κοινωνικό προβληματισμό οι στίχοι που μας αφιέρωσες.
Καλό σου βράδυ.

Ιάκωβος είπε...

ναι, μου αρέσει ο Νερούδα. Τώρα διαβάζω το isla negra, donde nace la lluvia, τωρα το αρχισα.
καλησπέρες