15 Δεκ 2008

Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα

Σκαλί - σκαλί πάει ο Ιγνάθιο
το Θάνατό του φορτωμένος
Γύρευε να'βρει την αυγή
μα πουθενά η αυγή δεν ηταν.
Γυρεύει τη σωστή θωριά του
και τ'όνειρο του αλλάζει δρόμο.
Γύρευε τ'όμορφο κορμί του
και βρήκε το χυμένο του αίμα.

Στιγμή δεν έκλεισε τα μάτια
που είδε τα κέρατα κοντά του
όμως οι τρομερές μανάδες
ανασήκωσαν το κεφάλι
Κι απο τα βοσκοτόπια πέρα
ήρθε ενα μυστικό τραγούδι
που αγελαδάρηδες ομίχλης
τραγούδαγαν σε ουράνιους ταύρους

Δεν είχε άρχοντα η Σεβίλλια
μπροστά του για να παραβγεί
ούτε καρδιά να 'ν' τόσο αληθινή
Σαν ποταμός απο λιοντάρια
η ξακουσμένη του αντρειοσύνη
και σαν σε πέτρα σκαλισμένη
η στοχασιά του η μετρημένη

Τώρα για πάντα πια κοιμάται
Τώρα τα μουσκλια και τα χόρτα
με δάκτυλα που δεν λαθεύουν
το άνθος ανοίγουν του μυαλού του
Και το τραγουδιστό του αίμα
κυλάει σε βάλτους και λειβάδια
γλιστράει στο σύγκρυο των κεράτων
άψυχο στέκει στην ομίχλη
σε βουβαλιών σκοντάφτει πόδια
σε μια πλατιά, μια λυπημένη,
μια σκοτεινή γλώσσα, ώσπου τέλμα
να γίνει απο γωνία, πλάι
στον Γουαδαλκιβίρ των άστρων.

1 σχόλιο:

jacki είπε...

Πολύ όμορφο αυτό το ποίημα. Προφανώς (γιατί δε γνωρίζω κι όλας) αυτός ήταν ταυρομάχος..
Καλημέρα..